Ik ging op vakantie en ik kreeg mee.. Ik ging op vakantie en ik kreeg mee.. De meesten van ons zijn inmiddels wel weer terug gekomen van de vakantie. Het was een vakantie waar iedereen naar ik hoop goed van heeft genoten. Het was.. ver of dichtbij, lang of kort, exclusief of eenvoudig, voor onszelf of meer voor de kids, tja, er is weer heel wat leuks gebeurd. Nu hebben we gelukkig nog de foto’s, de filmpjes en verder natuurlijk allerlei andere digitale mogelijkheden die nog aan de vakantie terug doet denken. We hebben het weer heel goed gehad, mooi toch? Hopelijk bent u niet al te stijf van de file- of luchthavenstress terug gekomen, dus het werk, de studie, de thuiswerkzaamheden kunnen weer worden opgepakt. Doorgaans zijn na een “gewone” werkweek alle opgedane ervaringen wel weer ergens in het eigen of digitaal geheugen opgeslagen en wordt het een gestaag steeds vagere herinnering.   Het geheugenspelletje wat begint met “Ik ga op vakantie, en ik neem mee...”  is een leuke, maar ik zou het nu meer willen hebben over de dingen die je hebt ervaren, meegekregen en wat je daar straks eigenlijk mee gaat doen. Of niet natuurlijk. Als het goed is kom je in de vakantie lekker tot rust. Dus is er (eindelijk?) tijd en gelegenheid om eens na te denken en vooral: Samen praten over van alles en nog wat. Door alle drukte lijken ouders soms meer op gezinsmanagers dan als daadwerkelijke vader en moeder. Het gezin, het werk, de scholen, de clubs en verenigingen waar je zelf of je kinderen op zit, mogelijk daarbij ook nog kerkelijke werkzaamheden, die optelsom van activiteiten vergen nogal wat tijd en energie van je als ouder. De vakantie is een soort parkeerplaats waar je even kunt uitpuffen.   Het komt helaas ook voor dat er conflicten zijn die tot uitbarsting komen in een vakantie, omdat er voor die tijd amper gelegenheid was om er serieus over te praten met elkaar.. Met alle gevolgen van dien voor het gezin. Dan ga je niet bepaald uitgerust weer terug naar huis, integendeel. Soms wordt de vakantie er door afgebroken. Het gaat niet meer, punt, uit. De ouders ruziën onderling, of de ouders krijgen onenigheid met de kinderen. Wat is dat toch, hebben we een heel jaar dan nooit tijd gehad om eens echt met elkaar te spreken? Het lijkt mij sterk. Het ziet er naar uit dat je dan al de hele tijd naast, in plaats van met elkaar hebt geleefd. Dat is een trieste zaak. Na de vakantie elkaar toch maar weer eens goed in de ogen kijken..  Als dat nog kan.   Verder lijkt het wel alsof er steeds meer dingen “mis” gaan in de vakantietijd. Een aardbeving gooit hele dorpen tegen de vlakte in Italië, vliegtuigen verdwijnen, verongelukken of worden neergeschoten, er worden aanslagen gepleegd en veel toeristen komen hierbij om of raken gewond. Een collega van ons op het werk wist niet hoe snel ze een reis naar Turkije moest omboeken na de aanslag op het vliegveld daar, even later kwam er een staatsgreep..  Zware veiligheidsmaatregelen op Schiphol vanwege dreigende .. ja, wat? In Engeland is het Pond zo ver gedevalueerd dat men massaal naar de camping gaat omdat een vliegvakantie te duur is geworden.. Het lijkt wel of de westerse toerist die ontspanning zoekt, meer en meer doelwit wordt van moord en doodslag, ongeval en ellende. Misschien ver gezocht, maar zou dit misschien iets met de eindtijd te maken hebben? Dat de mens, hoewel hij “hier” rust zoekt, steeds minder gelegenheid krijgt om die te vinden? En in plaats van nederig het hoofd te buigen voor God, Gaat hij stug door op zijn eigen gekozen weg..   Er is trouwens wel meer veranderd in de loop van de tijd. Briefkaarten sturen is er praktisch niet meer bij. Wij hebben ooit nog gewerkt aan dikke fotoboeken waar je avonden mee bezig was, die een herinnering waren hoe de vakantie was geweest. Nu maak je tientallen, of afhankelijk van je ego een veelvoud ervan aan selfies en stuur je dat rond naar iedereen die het maar wil weten. Of die je jaloers wilt maken. Ik kan mij nog een stel oude franse dametjes herinneren die ooit eens vroegen om een paar foto’s van ze te maken. Je verstond elkaar niet maar je voelde wel aan wat de bedoeling was. Dat was leuk. Nu neem je zelf maar een verlengstokje mee omdat je zelfs een foto van jezelf niet door een ander wilt laten maken? Is dat nu een uiting van ultieme vereenzaming of moet je het maar zien als technologische ontwikkeling waar je aan mee moet doen omdat “iedereen” het doet?   Natuurlijk ga ik hier niet beweren dat vroeger alles beter was... Dat is ook lang niet altijd zo. Als je een paar weken onder wat eenvoudige of primitievere omstandigheden hebt geleefd, kan het een verademing zijn om weer lekker thuis te komen. En wat een ruimte weer! Het huis wordt opnieuw zeer gewaardeerd, terwijl je dat voor de vakantie helemaal niet zo zag. Verder zijn er hopelijk door kerkgang bij het vakantie adres ook weer wat andere invalshoeken gezien en is er meer begripsvorming ontstaan over  Geloofsbelevingen elders. Wij gaan ook wel eens naar “andere” kerken en dat levert ook nogal eens verassingen op, van schade aan de trommelvliezen tot een gevoel van heerlijke herkenning op het niveau van het gebrachte Woord. Ook dat neem je mee naar huis terug. Doorgaans is er dan wel weer een zucht van verlichting als je eindelijk weer eens in je eigen vertrouwde kerk zit. Dat hoop ik tenminste wel!   Misschien is er ook wel met een aantal mensen van gedachten gewisseld over het Evangelie en hoe dat naar je toekomt, wat het met je doet.. Zo kun je diverse mensen tegenkomen die met heel wat zorgen worstelen. Eenouder gezinnen of weduwen met kinderen, gehandicapten, jongeren die er “gewoon” uitzien maar die al ernstig beschadigd zijn door klappen van het leven.. En het vreemde is dat velen van hen openhartig met je spreken over hun leven en hun zorgen. Daar zal de vakantietijd wel debet aan zijn maar het is heel bijzonder eigenlijk, zomaar spontaan met vreemden diepe discussie aangaan over Leven, sterven en God. Dat lukt thuis, in het gewone leven praktisch niet. Tja, waarom eigenlijk niet? Kun je dan alleen maar een smaakvol zout zijn als je met vakantie bent? Daar moet iets aan gedaan worden lijkt mij.   Binnenkort gaat het kerkelijk seizoen weer beginnen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Gelet op het bovenstaande dan nu de vraag: Zijn er nog nieuwe dingen geleerd in de vakantie? Zijn we geprikkeld en gemotiveerd geraakt door allerlei gesprekken, beelden, omstandigheden en ervaringen? Gelukkig  is Hij/Zij, die door God genadig onderwezen wordt. Want dat betekent dat Hij zich over je ontfermt en richting aan het leven geeft. Er is trouwens genoeg te doen in en om de gemeente. Heeft u, heb jij een hint, of een inspirerend duwtje gekregen om iets te gaan betekenen voor Gods koninkrijk? Kom, zou ik zeggen, samen de hand aan de ploeg om anderen, jong of oud, te leren over het volgen van Jezus Christus. Wees zo tot een zegen voor jouw of uw omgeving. Een fijn seizoen gewenst!

terug