Aangeraakt worden Aangeraakt worden Wie wil er niet aangeraakt worden? Is dat een vreemde kreet om te mee beginnen? Maar ik weet wel zeker dat u en jij elkaar graag aan willen raken. Zoals je kinderen een aai over de bol geven of elkaar eens knuffelen. Je familieleden of broeders en zusters uit je gemeente of van de kring waar je bij bent, hartelijk begroeten met een omhelzing, kus of handdruk. Of uit speelsheid elkaar een peut geven als de humor weer net even te scherp wordt. Iemand eventjes aanraken als je elkaar in de kerkbanken ontmoet. Of geëmotioneerd aanraken bij een ziekbed of na een belijdenisdienst. Een aanraking is zo ontzettend belangrijk. Zelfs bij de kleinste aanraking kan er iets van bemoediging, troost of andere positieve emoties bij de ander overkomen. Zonder woorden! Ik heb ergens gelezen over wel 30 verschillende soorten aanrakingen die je ook nog eens verder kan onderverdelen. En wat is dit juist in de afgelopen jaren moeilijk geweest! Omstandigheden hebben ons wreed gedwongen om te stoppen met de meeste van deze aanrakingen. Vrees voor besmetting heeft letterlijk afstand tussen ons veroorzaakt. En ook nu nog merken we de naweeën van deze maatregelen. Huiverig als we zijn voor onze gezondheid nemen we maar het zekere voor het onzekere. Met als gevolg: Meer langs elkaar heen leven, niemand meer bij verjaardagen, feestjes en dus ook… in de kerk. Zo raakten we opeens van elkaar geïsoleerd, zelfs tot in het ziekenhuis, verzorgingstehuis, sterfbed en begrafenissen. Op een dergelijke wijze afstand moeten houden is ongekend en hartverscheurend. Er is zelfs een nieuw begrip door ontstaan: Huidhonger. Een hartstochtelijk diepe wens om eindelijk weer eens iemand te kunnen aanraken. Inmiddels zijn we het hele gebeuren alweer vergeten, of is er als een soort erfenis toch een zekere afstand overgebleven? Het gaat in de media ook vaak over aanrakingen. Echter doorgaans over ongewenste, grensoverschrijdende handelingen die absoluut niet de bedoeling kunnen zijn. De (roddel)bladen en nieuwsberichten lopen ervan over. Je kunt soms de verslagen vanuit de rechtbanken niet met droge ogen voorbij laten komen. Kunnen we onze handen dan niet thuishouden en respect voor de anderen hebben? Zo misbruiken mensen anderen die hierdoor ook weer beschadigd raken, zowel geestelijk als lichamelijk. En die geven die beschadiging dan vaak weer door aan de volgende generatie. Met als gevolg dat dit gedrag langzamerhand als normaal beschouwd wordt. Zo heeft onze Schepper de aanrakingen van en met elkaar zeker niet bedoeld. God waarschuwt hier ook voor in Zijn wet.     En als kerken moeten we zeker niet denken dat dit onze deur voorbijgaat, wat dat betreft kwam én komt er helaas genoeg boven water. In de Bijbel lees je ongeveer 35 keer iets over aanrakingen. In Leviticus en Exodus gaat het vaak om dingen en zaken die je juist NIET moet aanraken omdat het onheilig is. Lees ook eens in Genesis 20 hoe heilig God het huwelijk vindt. En hoe gaan we er tegenwoordig mee om? Overspel heet tegenwoordig “Stout zijn”. Normen vervagen steeds verder en als Christen zijn we nu niet bepaald untouchables. Ook al denken we nog weleens van onszelf dat we heel wat zijn. Gelukkig houdt de Schrift ons wakker, als we daar tenminste voor blijven openstaan. We moeten blijven beseffen dat we steeds weer de zoom van Christus kleed, als ik Gods woord zo even mag noemen, dienen aan te raken en zo de kracht hiervan opnieuw door ons heel voelen lopen. Zo zal een aanraking met Zijn Woord ons overeind kunnen houden tijdens de stormen die in ons leven woeden of die nog zullen komen. Ook in de afgelopen tijd zijn we weer in aanraking gekomen met verschillende nare gebeurtenissen. De kerken lijken steeds minder antwoorden te hebben op de hedendaagse, ontsporende en ontwrichtende gebeurtenissen.  Oproepen van kerkelijke leiders maken geen indruk meer. Ook in de kerken zelf gebeuren dingen die nu niet echt tot voorbeelden dienen voor een handel en wandel naar Gods wegen.  Sommige kerkgangers missen diepe geestelijke beleving of bezieling en teleurgesteld als ze zijn, gaan ze dan op zoek naar een andere kerk of groep om daar weer opnieuw hopelijk een bepaalde aanraking te kunnen ervaren. Tot blijkt dat ook daar mensen met dezelfde gebreken en tekortkomingen zijn en men haakt opnieuw af. Het kan ook niet anders als we het alleen van mensen verwachten. We zakken zo steeds verder weg en worden daar verder uitstekend mee geholpen door de media. Geloven op afstand met een schermpje. Sociale omgangen vervagen. Het enige tastbare wat overblijft is je vinger: Daar kan je prima mee Kerkje swipen. Tenslotte is je geestelijke huid dan zo hard geworden dat niets je meer merkbaar raakt. Iemand had het eens over het Geloof die je net als een oude jas op gegeven moment niet meer wil hebben, dus doe je die dan maar weg. Dan wordt je tenslotte zoals het Woord het zegt: Wereldgelijkvormig. Tegelijk valt dan ook de bescherming van allerlei ongewenste aanrakingen weg, waar je door die jas nog enigszins door werd beschermd! Ook jongeren ervaren op straat en op school, dat als je in het leven overeind wil blijven, dat je dan blijkbaar moet meedoen met de meerderheid. Een eigen mening wordt natuurlijk op prijs gesteld… Zolang het maar dezelfde als die van de rest is. Anders wordt je een buitenbeentje. En aangezien we dolgraag ergens bij willen horen doen we dan maar mee. Dat noemen we FOMO, Fear Of Missing Out. Het is ook best moeilijk als je nog jong bent en je toekomst vaag en onbekend is. Dan heb je vriendschap en contacten nodig om met je (on)zekerheden te praten, maar door die “vrienden” kan je tegelijk ook langzaam maar zeker ontheemd raken van de reinigende aanrakingen met Het Evangelie. Wat is het daarom geweldig als er een Youth Alpha groep is die je als jongere meeneemt en Gods bedoeling met ons als Zijn schepselen laat zien. Een aanraking die van levensbelang is. Kijk je naar de wereld: De toekomst is somber en donker. Oorlogen, milieu, aardbevingen en rampen zijn onderhand dagelijkse kost. Kijk je verder door Gods beloftes: Een totaal andere toekomst! We hebben Zijn woord en God is getrouw. Elke Zondag horen we van Zijn uitgestoken hand en mogen we opmerken hoe dicht Jezus Christus bij ons wil komen. Zijn aanraking betekent hoop en leven, bevrijding van alle ballast die de wereld op ons wil leggen. En dat kan soms heel veel zijn. Ga je op al deze handreikingen vanuit de Hemel letten en neem je die serieus, dan zal je ervaren dat God op een zeker moment onder je vel kruipt, je in beslag gaat nemen en je gedachtewereld gaat beïnvloeden. Zodat je een ander mens wordt. Want als je flink ziek je bent geweest, dan ben je toch des te dankbaarder als je weer genezen mag? Die dankbaarheid naar God mag je uiten door er zelf verder mee aan de gang te gaan, als je door de Hemelse geneesheer in je Hart bent aangeraakt. En zo mag je ook weer anderen aanraken met Het Evangelie. Zo kan je een aanraker worden in Gods dienst. Je gaat met andere ogen zien wat er om je heen gebeurt en raakt er door getriggerd om er iets mee te gaan doen. Het hoeft echt niet zo veel te zijn. We zijn niet allemaal als Paulus. Een gewoon gesprek of een handje helpen kan een ander al op weg helpen en aan het denken zetten. Ga naar een Bijbelkring en scherp elkaar op in Het Geloof. Ga graven in De Schrift. God is zoveel meer waard om dan zo maar af en toe onder Zijn gehoor te komen. Laat onze naasten, dichtbij of veraf, merken dat we om ze geven. En laten onze aanrakingen dan ook echt zijn. Dus aanrakingen met respect en liefde voor de ander die immers door dezelfde Schepper is gemaakt. Anders wordt het een kil en leeg gebeuren wat de ander niets meegeeft. Zo gaat de wereld immers met je om, je wordt vrolijk begroet en bijna direct daarna wordt je de rug toegekeerd en is men je alweer vergeten. Hoe anders ging Jezus met ons om! Markus 6:56 zegt dat waar Hij ook kwam, de mensen samendromden om Hem aan te raken en allen die Hem aanraakten, (wat trouwens best onbehoorlijk was in die tijd) werden gezond. Zulke geweldige dingen uitdelen of te ontvangen is voor ons maar zelden weggelegd. Maar we mogen er zeker werk van maken als we zoekenden ontmoeten binnen of buiten onze gemeente. Dat kan soms een lang of moeilijk traject worden, maar dat geeft toch niet? Het kan voor ons allemaal een bijzondere belevenis zijn als je zo liefdevol met elkaar optrekt. Ik weet inmiddels van heel dichtbij hoelang het kan duren voordat een gebroken lichaamsdeel weer geneest. Het kost veel tijd, moeite en inspanningen om weer in de buurt te komen van een weer volwaardig bewegende hand, arm of been. Het lichaam is kwetsbaar, en zo is het ook met ons geloof. Het gaat met vallen en opstaan. Dingen gaan beoefenen waarvan we eigenlijk dachten dat het niet (meer) kon. Gelukkig hebben we een geweldige Heelmeester! Die ons beperkte, besmeurde en gedeukte geloof door een simpele aanraking, een woord, een zin, een lied of een ontmoeting zomaar weer herstellen kan. Steeds weer opnieuw. Zullen we zijn aanrakingen dan niet (weer) gaan zoeken? Vraag naar de Heer en zijn sterkte! Andre Visser

terug