Vooruit zien 17-10-2023 Vooruit zien 17-10-2023 We hebben de vakantieperiode alweer achter de rug. De meesten van ons weten vermoed ik al niet meer hoe het precies is geweest, zo druk is het inmiddels alweer met studie, werk of gezin. Het kan ook zijn dat we worstelen met onze gezondheid, hebben we moeilijkheden of bijzondere zorgen die ons de vakantie allang hebben doen vergeten; Met andere woorden, we zijn inmiddels al weer een stuk verder onderweg. Onderweg naar, tja zeg het maar. Iedereen heeft denk ik wel een lijstje liggen met plannen, al dan niet opgesteld in de vakantietijd. Ik weet nog goed dat je na een week leslokalen in en uit lopen alweer héél erg uitzag naar de volgende vakantieperiode, maar dat schijnt erbij te horen als je op school zit. Je wilt wel dat de tijd snel even vooruitschiet om zo vlug mogelijk weer in een meer aangename periode terecht te komen. Zijn er in de vakantietijd dingen gebeurd, of is er tijd geweest om na te denken, zijn er (samen, hoop ik) beslissingen genomen om het nu misschien eens anders te gaan doen of vallen we weer automatisch in hetzelfde ritme als het jaar daarvoor? Hoe ver kijken we als mensen eigenlijk vooruit? Meestal zijn onze plannen redelijk materialistisch. We zien uit naar een evaluatiegesprek met hopelijk positieve uitslag, promotie, een andere baan, een nieuwe auto, woning en noem maar op. Terwijl er in De Schrift veel waarschuwingen staan over de kortheid van het leven en de beslissingen die we in onze aanwezigheid op aarde moeten nemen. Ervaar je Gods aanwezigheid in het zoeken naar de genoemde plannen, vraag je Hem om raad en tekenen?  Ik hoop het van harte. Want als je daar heel serieus mee bezig bent, dan zal er hoe dan ook een antwoord op komen. We vinden het heel gewoon als we zo nu en dan in de voorraadkast of kelder eens zien hoe het met de voorraad is gesteld. Om vandaaruit boodschappen te gaan doen om eventuele tekorten aan te vullen. We gebruiken mooie software of het eigen verstand om de financiën in de gaten te houden. Want we willen natuurlijk niets te kort komen! Maar als we met onze tekortkomingen in ons geloof geconfronteerd worden met Gods heiligheid vanuit Zijn woord vanaf de kansel, gaan we dan ook direct daadwerkelijk pogingen ondernemen om deze ontdekte tekorten aan te vullen? Jazeker, we nemen het gehoorde vaak mee naar huis, maar dan wordt het vaak bij de sleutels aan een haakje opgehangen zo van: We pakken het nog weleens op. Maar… Het gaat toch over de tijd die een keer op gaat houden, ja over het einde der tijden? Zou het dan niet eens zomaar te laat kunnen zijn? In het bedrijf waar ik werk word de laatste tijd weleens de vraag gesteld “hoe lang” ik nog moet, met als achterliggende vraag wanneer ik met pensioen zal gaan. Best weleens lastig als je daar zelf eigenlijk niet zo mee bezig bent omdat je gewoon lekker in je ritme zit. Het zou kunnen dat men stilletjes naar de periode verlangt na dit tijdstip, maar ik hou het er maar even op dat het vragen uit beleefdheid zijn. Ik bedoel hier eigenlijk mee dat iedereen weer op een andere wijze naar een zeker punt in de toekomst kijkt. Neem bijvoorbeeld de vraag die je vast weleens hoort: Wanneer je nu eindelijk eens iets gaat opruimen. Of datgene uitvoert wat al een hele tijd op je ligt te wachten. De vraagsteller wil het zo snel mogelijk, maar diegene die het eigenlijk moet doen ziet dat nog even niet zitten want die is met heel andere dingen bezig en heeft daar een groot aantal uitvluchten voor over. Herkenbaar gebeuren in ieder huishouden, is het niet? En zo hamert de Bijbel er ook op dat je schoon schip moet gaan maken, niet ooit eens maar NU. Elke keer als je met uitspraken van Jezus wordt geconfronteerd ervaar je dat je wordt gevraagd om een besluit te nemen. Elke preek zit vol met aandachtspunten vanuit de Bijbel, die je aansporen om toch nu eindelijk eens te gehoorzamen. Wij krijgen in diezelfde voordrachten vanaf de kansel ook nog een verdiepende uitleg bij de vele gebeurtenissen en gelijkenissen. Dus we zijn eigenlijk zeer bevoorrecht. Het zijn geen verhalen die onduidelijk of onbegrijpelijk zijn, integendeel. Het nu doen is belangrijk voor straks. Ook voor een volgende generatie! Want de lessen die we zo in ons leven leren zijn er niet alleen voor onszelf. Ook een ander kan er zijn of haar voordeel mee halen, wat nu ook juist de bedoeling is van Het Evangelie. Het vraagt van ons om duidelijke herkenningspunten te zijn voor anderen, in handel en wandel. Het vreemde is dat we er zo goed als allemaal een handje van hebben om dingen voor ons uit te schuiven. En dat geldt niet alleen voor opruimen. Het uitstellen van het leren voor school, werk aan de kant leggen omdat het nog even geen prioriteit heeft, traagheid bij het invullen van belangrijke formulieren, het “vergeten” van betalingen en we zullen er ongetwijfeld van onszelf zelf nog wel een paar meer weten. In de Bijbel zie je dat ook weer terugkomen in het boek Richteren. (Richteren 2:10-16) Het volk laat de godsdienst versloffen en God komt met oordelen en verdrukkingen. Het volk bekeert zich en God heft de problemen (soms ten dele) weer op. Maar na een poosje begint deze cyclus helaas opnieuw. Tegenwoordig is het eigenlijk hetzelfde verhaal, de kerken lopen leeg en de moraal en het moreel van de maatschappij zakt weg. Bijbelse referenties zoals we die kennen en bedoeld zijn om de maatschappij leefbaar te houden worden ontkend of belachelijk gemaakt. Het gaat weer de kant op van Sodom en Gomorra, lijkt het wel. Zou God zich dan nu nog blijven inhouden of komen er al oordelen over ons heen? Je kon dit jaar bijna nergens meer rustig op vakantie zijn vanwege hittegolven, bosbranden, orkanen, overstromingen, er woedden diverse oorlogen, er komen steeds meer vluchtelingen. Tekenen. Jezus zegt zelf tegen ons dat we moeten letten op al die tekenen (Matth. 16:2,3). Het is dus nodig dat je al verdergaand, naar oriëntatiepunten kijkt. Wie ooit ergens op vakantie is geweest en weer terugkomt, zal aan diverse punten zien dat je in de buurt gaat komen. Op je schermpje of als je goed op de verkeersborden kijkt, dus moet je wel blijven opletten! In de auto kijk je onder het rijden ook steeds even in de achteruitkijkspiegels. Maar vooral naar voren. Dit doet de bestuurder omdat de situaties achter en voor op de weg continu veranderen. Eigenlijk doet een preek ook iets dergelijks met je. Zo krijg je dingen uit De Schrift aangeboden die je doen terugzien. Maar tegelijk natuurlijk ook vooruitzien! Je hebt er niets aan als je maar een kant op blijft kijken, het is zelfs gevaarlijk. Blijf je continu terugkijken, dan loop je op een gegeven moment vast met het heden. Je kunt zo ook niet als Christen met een afgewende blik door de wereld gaan. We zijn vanuit het Hoofdgebod om je naasten lief te hebben verplicht om uit te zien naar anderen die ons nodig hebben, op wat voor wijze dan ook. Dus goed rondkijken naar allerlei tekenen en gebeurtenissen is belangrijk. Er was bijvoorbeeld een visser die in de oorlogstijd een vliegtuig in het IJsselmeer had zien vallen. Vele jaren later kwam de wens om het toestel te gaan bergen maar het was –ook met peperdure meetapparatuur- niet te vinden. De visser, inmiddels heel wat jaartjes ouder vertelde dat hij wel wilde helpen. Er werd wat schamper over gedaan maar vooruit dan, je weet het maar nooit. Toen ze een poosje hadden gevaren keek de visser naar de posities van kerken en vuurtorens die op verschillende punten te zien waren en liet de boot varen naar een plek die hij als het ware in het geheugen had opgeslagen. En binnen een paar honderd meter vond men het wrak op de bodem. Kijk, deze man heeft heel goed op zijn omgeving gelet en deze als oriëntatiepunten gebruikt om er later hulp mee te kunnen bieden, ook al wist hij dat ten tijde van het neerstorten nog niet. En zo kunnen ons ook dingen overkomen, positief óf negatief, moeilijk of bevrijdend. Je moet niet bij ellende langdurig in het “waarom?” blijven hangen net als de discipelen deden wanneer ze ergens mee werden geconfronteerd. Jezus wijst erop dat veel dingen gebeuren die toch, op wat voor wijze ook, zomaar weer als een eerbewijs tot God terugkomen. Ik kijk nu even naar Pastor Joël. Ernstig ziek geweest, toch uiteindelijk weer hersteld. Nu onder grote dankbaarheid en verwondering zo weer verder te mogen gaan om nóg meer mensen te benaderen met Het Evangelie van Jezus Christus. Allerlei tegenslagen meegemaakt en toch weer verder mogen. Denk aan zijn afscheidswoorden: “We zullen elkaar weer zien, zo niet hier dan wel in de Hemel”. Met andere woorden: We komen toch altijd bij God terecht, hier of straks. Het kan gebeuren dat we ziekte, ongelukken of allerlei ellende meemaken die ons bedrukken, zorgen baren en waar we absoluut niet blij mee zijn. Maar, dat kunnen ook tekenen zijn om ons stil te zetten of wakker te schudden, Je moet daar niet te licht mee omgaan. Het heeft ons vaak iets te vertellen, dus ga er mee naar God. We zijn net als iedereen om ons heen maar hele gewone mensen, maar we dragen wel de opdracht van God mee om ons leven in te richten naar Zijn wens. De voetstappen van Jezus Christus te volgen en in Zijn spoor verder te gaan. Dan weet je ook dat je tijdens die tocht onbegrip, leed en haat tegen zult komen. Als het ware de negatieve oriëntatiepunten die een Christen zomaar kan tegenkomen. Daar heeft Jezus ons eigenlijk al op voorbereid. Hij waarschuwde ook dat we tegengewerkt zullen worden. Dat kan onze vooruitgang in de tegenwoordige maatschappij afremmen, zelfs blokkeren. En dat kan een langdurig leerproces zijn. Zoals je bijvoorbeeld leest over Luther, hij was vaak zwaarmoedig door tegenslagen en maakte duistere periodes mee. Elke keer was er als het ware weer een klein wonder nodig, een woord, een zin, een terechtwijzing, een gebed, om hem weer hoop en troost te geven. Je zou toch zeggen dat zo’n Geloofs “Topper” daar geen last van zou moeten hebben. Integendeel, hij was dus net als wij. Een zoekende en soms ernstig twijfelende sterveling. Er zijn er veel mensen die door allerlei verhalen en ervaringen (lees: Stoorsignalen, fakenieuws) ook ernstig zijn gaan twijfelen en er niet meer met ons verder willen te gaan. U weet wel, mensen die beweren dat ze zelf wel een geloof hebben… Maar er niets meer mee doen. Droog en doods geworden, als een woestijn. De tegenwoordige woestijngeneratie. Ook in de tijd van Jezus waren ze er. Wat een verademing moet dat zijn geweest toen onze Heiland daar verlichting in kwam brengen met Gods woord, vermaningen en genezingen. Ook na Zijn opstanding en Hemelvaart zijn de Discipelen, gesterkt door de Heilige Geest in dezelfde lijn verder gegaan, tot redding van velen. “Wat moeten wij dan doen?” Klinkt het wanhopig in Handelingen 2 vanaf vs32. “En Petrus zei: Bekeer u en laat ieder van u gedoopt worden in de Naam van Jezus Christus, tot vergeving van de zonden; en u zult de gave van de Heilige Geest ontvangen. Want voor u is de belofte en voor uw kinderen en voor allen die veraf zijn, zovelen als de Heere, onze God, ertoe roepen zal”. En ook nu gaat Gods woord steeds door en worden mensen gevonden en bekeerd, tot eer van Zijn glorierijke naam.  Ik mag hierin ook lezen dat God de zijnen ook nu niet loslaat, maar tegelijk ook kleine en grote dingen op onze levensweg laat gebeuren. Niemand kon voorspellen dat er opeens een afschuwelijk virus over de wereld uitbrak, of dat er door een oorlog duizenden Oekraïners naar ons land zouden komen. Ook niemand zag de daaropvolgende energiecrisis aankomen. Wat we wel kunnen doen dan is anticiperen en er mee aan de gang gaan. Want er zijn mensen of gezinnen in onze omgeving die onderuitgaan en de geestelijke, lichamelijke of financiële lasten niet meer kunnen dragen. Dat hoeft zeker niet altijd via de officiële (kerkelijke) kanalen, doe gewoon wat je hand vindt om te gaan doen! Maar ook bijvoorbeeld door Kees en Linda te ondersteunen in hun roeping daar in Namibië. Ook daar is de nood hoog. Wie de Bijbel opent en er aanwijzingen in zoekt krijgt tegelijk ook gezelschap. Je wordt opgenomen in een lange rij van mensen. Een rij van profeten en apostelen, heiligen, zondaren, koningen en gewone mannen en vrouwen. Dat waren als het ware de influencers van hun tijd. Maar wel met een eerlijke boodschap! Zij gingen ons voor en velen van hen wachten nu op jou in de hemel. Zelf vormen we als gelovigen van onze tijd als het ware de achterhoede, achterin in de ontelbare grote schare die voor ons is uitgegaan. En al lezend en onderzoekend kom je in herkenbaar menselijk gezelschap. Bij mensen die God mochten leren kennen in hun levenswandel, met vallen en opstaan. En wat natuurlijk ook geweldig versterkend is, dat zijn de ontmoetingen die we mogen hebben met onze broeders en zusters in het hier en nu. Elkaar zien en spreken. Het kerkelijk seizoen is begonnen, we mogen weer vooruitzien naar ontmoetingen in kringen, clubwerk en diverse andere gemeenteactiviteiten. Ga mee en doe als wij, zegt de Psalm en niet voor niets!  Opnieuw ligt er nu weer een seizoen voor ons met vooruitzichten van werkzaamheden, kansen, mooie ontmoetingen maar er kunnen ook zorgen en moeite komen. Kunnen we daartegen? Eigenlijk helemaal niet, maar onder Gods leiding kunnen we het volbrengen. In afhankelijkheid en dankbaarheid voor alle dingen die Hij ons nu al heeft laten zien en heeft gegeven. Andre Visser

terug