Er was eens.. een zaaier Er was eens.. een zaaier In de overbekende gelijkenis van de zaaier worden vier plaatsen genoemd waar het zaad terecht kan komen. Deze plaatsen stellen als het ware vier soorten mensen voor, die ieder op een verschillende manier reageren op Gods Woord. Je kunt ook denken aan vier verschillende geloofshoudingen of misschien ook wel verschillende fasen in de geloofsontwikkeling, of dat nu de goede of de verkeerde kant op gaat.. Het zaad zal terechtkomen op verschillende bodemsoorten en op één bodemsoort na gaat het helemaal mis met het zaad. Wij kennen dat niet zo, maar de paden rondom de akker hebben harde grond en dat staat hier voor mensen die de woorden van Jezus wel horen, maar die er geen gehoor aan geven omdat hun hart er totaal niet ontvankelijk voor is. Zij komen niet tot bekering. Het zijn mensen die al dan niet bewust afstand nemen van de Bijbelse boodschap, waaronder ook de heel gewone kerkmens die niet verder komt dan een uiterlijke godsdienstigheid zonder een verandering. Het ketst er van af, het dringt totaal niet door. Het tweede soort mensen gelooft wel, maar komt helaas niet tot vruchtdragen voor Gods Koninkrijk: Het gaat hier over mensen die zeker openstaan voor het Woord van God. Ze hebben de vreugde geproefd van het nieuwe leven en de nabijheid van de Grote Zaaier in hun leven ervaren en toch ... bij enige of meerdere tegenslagen in hun leven geven ze het al snel op. Het gaat hier over oppervlakkige gelovigen. God laat beproevingen toe in ieders leven om de echtheid en de standvastigheid van het geloof als het ware te testen. Als het goed is worden gelovigen daar sterker van, maar het zijn de oppervlakkige gelovigen die het dan als eersten opgeven. Het derde soort mensen komt ook tot een levend geloof, maar helaas ook niet tot vruchtdragen voor Gods Koninkrijk: Net als veel soorten onkruid zijn er ook veel dingen om ons heen die ons kunnen afhouden van het dienen van de Heer. Als je jezelf laat beheersen door zorgen breng je geen geestelijke vruchten voort. Bezorgdheid leidt zo verder tot somberheid en neerslachtigheid; beide voorbeelden brengen negatief denken mee die je geestelijk leven kan platleggen. Ook als maatschappelijke ambities net wat meer belangrijk zijn kun je uiteindelijk geen geestelijke vruchten voortbrengen. Sommige planten kunnen op zich heel nuttig zijn. Maar we noemen iets onkruid als het groeit waar het niet hoort te groeien. Zo kunnen er dingen in ons leven zijn die op zich goed zijn, maar die ons toch weerhouden om te gaan doen wat God ons heeft opgedragen. Er is niets mis met bijvoorbeeld sport of met hobby's, maar wel als je er te fanatiek in wordt of als je liefde voor zulke dingen ten koste gaat van de dingen van het Koninkrijk van de Hemel. Iedereen weet ook dat onkruid sneller groeit dan de meeste andere planten. Je kunt je daar aan vastklemmen en mee proberen te groeien maar het zal je vroeg of laat verstikken. Wereldse waarden lijken snel gelukkig te maken, maar het is schijngeluk, en zeker geen duurzaam geluk. Soms hebben we heel veel jaren nodig om dat te ontdekken. Wie ernst wil maken met Gods doel voor zijn leven en voor Hem vrucht wil dragen, zal keuzes moeten maken. In onze tijd met een gigantisch overdreven welvaartspeil kom je maar moeilijk vruchtbare gelovigen tegen. De meesten willen genieten van alles wat deze tijd te bieden heeft en ja, dan zijn de overgebleven restjes tijd en energie voor Gods Koninkrijk. Gelukkig zijn er ook gelovigen die wél vrucht dragen: Het zaad dat in goede aarde terecht kwam slaat op mensen die openstaan voor de woorden van Jezus en het in zich opnemen, er mee bezig zijn zodat het zijn uitwerking krijgt in hun hart en naar buiten treedt in goede daden die in verbondenheid met God verricht zijn. Bij verschillende mensen zorgt dat ook weer voor zeer verschillende hoeveelheden geestelijke vruchten. En kijk eens hoe mooi de groeiende schepping van God dan gaat worden.. Wij mogen ons als gelovigen denk ik toch wel een klein beetje zaaiers noemen. Laten we nog even gaan kijken naar wat de zaaier doet. Hij blijft niet weg bij de harde delen of waar het onkruid staat, hij doet niet aan efficiëntie berekeningen om er uit te halen wat er in zit, hij bestrooit ook gewoon het slechte deel van de akker. Want.. Er kan best wel wat ruimte hier en daar tussen het onkruid zijn, of nog wat goede grond hier en daar tussen de harde stukken waar het groeien wel lukt. Soms wordt een zaadje zomaar naar goede grond geblazen. Kortom, de zaaier waagt het er op! Maar dat is dus niet zo maar gemakzucht van hem, zo maar gaan strooien en dan zien we het wel, nee! Dat heet nu.. genade. Waar wij misschien ook niet aan denken, is dat er wel eens voorwerk kan zijn geweest. Er is al geploegd, er is water gegeven, er is onkruid weggehaald. Misschien wel meer als we ooit zullen weten. We strooien in het hart van en kind wat er al wijd open voor stond. Of in het hart van een ouder, die het allemaal niet ziet zitten en voor de gezelligheid maar even langskomt. Of in het hart van een gezin wat al maandenlang wordt bezocht door ellende. Nou, ik kan het allemaal niet benoemen, maar als er tienduizend redenen zijn om God te danken, zijn er ook duizenden wegen waarlangs Hij ons hart kan vinden. Reken daar maar op! Andre Visser

terug