Gered door de buur Gered door de buur
Iedereen weet wel van de vreselijke brand in een torenflat, de Grenfell Tower in Londen. De vreselijke beelden hiervan staan zeker nog wel op je netvlies. Op het moment van het maken van dit stukje zijn er ongeveer 80 slachtoffers te betreuren. Er wordt nog steeds gezocht naar vermisten. Overal in de buurt zie je foto’s hangen of wanhopige oproepen staan van en over mensen die nog steeds vermist zijn. Het verdriet en de pijn die je daar ervaart is onbeschrijfelijk.
Een paar dagen na de ramp zag je in een reportage een man en een vrouw elkaar in de armen vallen. In eerste instantie denk je dan aan iets anders, maar hier zat een bijzonder verhaal aan vast. Het blijkt dat dit buren van elkaar waren. Op de dag van de ramp was deze man uit zijn flat gevlucht omdat het niet vertrouwde. De rook werd al dikker en hij besloot er vandoor te gaan. Velen bleven gewoon in hun woning omdat dit eigenlijk voorschrift was in de flat. Bij een brand: Binnen blijven. De brand wordt wel geblust en je kunt weer gewoon verder gaan met je leven.. Velen hielden zich hier braaf aan en kwamen om in de vreselijke  vuurzee.  De man uit dit verhaal had echter besloten om te vluchten nu het nog kon.
En wat deed hij toen? Rende hij zo snel mogelijk de trappen af, iedereen opzij duwend die in de weg liep, zoals je wel vaker ziet bij panieksituaties? Nee. Hij belde aan bij zijn buurvrouw. Ze deed nog wel open, maar was verlamd van angst. Ze wist niet wat ze moest doen. Wat wil je dan ook? Het was een chaos. Het lawaai en het geschreeuw van mensen moet vreselijk zijn geweest. Wat deed de man dus? “Zoek het maar uit, ik ben nu weg?” Integendeel. Hij pakte haar op en nam haar over zijn schouder mee, zo verlamd als ze was. En hij heeft haar op deze manier gered. Je kunt gerust zeggen: Gered uit de hel.
Als het om een mensenleven gaat, is elke inspanning nodig. Dat geld trouwens niet alleen in noodsituaties zoals bovenstaande. Ook in het gewone leven is het een goede zaak om er te zijn voor de ander, wanneer en waar dan ook. Dat is niet alleen humaan, voor een christen zit er nog veel meer aan vast. Christus zelf heeft ons immers geboden om er te zijn voor de ander. En reken maar dat dit blijdschap oogst! Net als die vrouw die haar redder een paar dagen later weer tegenkwam. Een onvoorstelbaar emotioneel moment.
Dit bovenstaande gebeuren schoot even door ons heen toen we een even geleden door de nieuwe wijk Marickenland liepen. We hadden welkomstfolders bij ons die we gingen uitdelen namens de twee PKN kerken van Wilnis. Je belde aan, stelde jezelf voor en vertelde in het kort waar het om ging. De meeste mensen waren blij verrast. Waarschijnlijk niet gedacht dat een kerk nog zoiets zou doen? Een enkeling ging naar een kerk of geloofsgemeenschap en gaf daar blijk van. En een hele enkeling wilde niets van een kerk aannemen.
Zo denkt men achter de voordeur veilig te zijn. De hoop is op het leven nu en hier gesteld. Daar moet het allemaal gaan gebeuren want het leven is maar kort.. En dan is er geen ruimte voor een andere gedachtegang. Dus even vergelijkend, achter die deuren leven mensen die doorgaans geen idee hebben van de strijd, van de machten die ons bedreigen. Men blijft stil zitten. Er is toch geen gevaar? En zo blijven als het ware ze verlamd in de situatie. Je kunt ze natuurlijk niet op je schouders meenemen naar de kerk, zo gaat dat niet.
Maar wat wel kan is je levenshouding laten zien en zo mogelijk te delen. Bidt u trouwens wel eens voor iemand die niet Gelooft? Misschien ontwaken ze uit hun droomwereld, kruipen ze uit de zelf gekozen schulp en gaan op zoek naar datgene wat werkelijk helpt. Herstel, het is niet datgene maar Diegene, want er is er maar een die kan redden van de toorn van God. Jezus Christus. Hij is het immers het die een verloren schaap zoekt, vind en het dan op Zijn schouders meeneemt naar de kudde.

A. Visser
terug